Akademię Rycerską założono 11 listopada 1708 roku, za panowania Cesarza Józefa I, z fundacji piastowskiego księcia Legnicko - Brzeskiego Jerzego Rudolfa. Jako uczelnia wyższa kształciła młodzież szlachecką po ukończonym 16 roku życia. Grono studentów w znacznej części stanowili synowie polskiej arystokracji, m.in. bracia Lubomirscy. Studia trwały 3 lata i obejmowały szeroki wachlarz przedmiotów. Uczono prawa, filozofii, matematyki, literatury niemieckiej, historii i geografii. Obowiązkowym przedmiotem była heraldyka i genealogia oraz nauka o fortyfikacji, obronie i architektura. Duży nacisk kładziono na wychowanie fizyczne młodzieży, która codziennie ćwiczyła w jeździe konnej, fechtunku, woltyżerce, gimnastyce i tańcu.
Uczelnię zlikwidowano w roku 1811. W jej miejsce powstało państwowe Gimnazjum Johanneum, które funkcjonowało aż do roku 1903. Do II Wojny Światowej działało tu nadal szkolnictwo na poziomie średnim.
Budowlę, stanowiącą siedzibę uczelni, dziś już tylko z nazwy Akademię Rycerską, wznoszono sukcesywnie. Najstarszym fragmentem dzisiejszego obiektu jest pochodząca z roku 1709 ujeżdżalnia, obecna sala konferencyjno - koncertowa. Dalsze skrzydła budowli wznoszono na przestrzeni około 100 lat.
Po II Wojnie Światowej administratorem obiektu była Północna Grupa Wojsk Armii Radzieckiej. Mieściły się tu warsztaty i magazyny wojskowe. W roku 1978 obiekt przejęły władze polskie, a w roku następnym budowla tylko w części odremontowana, stała się siedzibą Legnickiego Centrum Kultury. Jest sukcesywnie remontowana i modernizowana. W roku 1993 oddano do użytku kolejną jej część, skrzydło zachodnie, w którym umieszczono Państwową Szkołę Muzyczną i Liceum Muzyczne. W chwili obecnej w skrzydle tym mieszczą się: Szkoła Muzyczna I i II stopnia, Ogólnokształcąca Szkoła Muzyczna I i II stopnia, Liceum Muzyczne oraz część pomieszczeń biurowych LCK. Legnickie Centrum Kultury w perspektywie pozyska obszerną salę koncertową położoną nad starą ujeżdżalnią, kawiarnię i pomieszczenia merytoryczne z zapleczem technicznym.
