prowadzący: Waldemar Wołk-Karaczewski
Sala baletowa nr. 241, skrzydło E, II piętro, wejście od Dziedzińca Akademii Rycerskiej, ul. Chojnowska 2.
Od 5 października - zajęcia odbywają się w poniedziałki, wtorki, środy i czwartki o godz. 16.30.
Waldemar Wołk - Karaczewski
Choreograf, wybitny polski tancerz o międzynarodowej sławie. Po ukończeniu warszawskiej szkoły baletowej pod kierunkiem Raissy Kuzniecowej i dwuletnich występach z Zespołem Pieśni i Tańca "Mazowsze", w 1975 został solistą, a dwa lata później pierwszym solistą baletu stołecznego Teatru Wielkiego. Zadebiutował partią Poety w Sylfidach Fokina, wkrótce tańczył główne role w Giselle i Jeziorze Łabędzim, a także w baletach Fedra i Popołudnie Fauna Lifara. Jego warunki zewnętrzne, dobra szkoła i technika tańca oraz charyzma sceniczna spowodowały, że już wtedy uznawany był za tancerza wyjątkowego, o rzadko spotykanym typie danseur noble.
W sezonie 1979/80 został jednym z czołowych solistów sławnego Baletu XX wieku Maurice′a Béjarta, występując z nim w Brukseli, Wiedniu, Palermo, Monte Carlo, San Francisco, Paryżu, Mediolanie, Londynie i Madrycie.
W 1981 r. wyjechał do Berlina Zachodniego, gdzie tańczył jako solista i partner sławnej primabaleriny Evy Evdokimowej w Deutsche Oper. Lista berlińskich inscenizacji jest długa i imponująca. W. Wołk-Karaczewski wystąpił w Giselle Antony Tudora, Córce źle strzeżonej i Coppoli José Parésa, Jeziorze łabędzim Kennetha Macmillana, Dzadku do orzechów Rudolfa Nuriejewa, Kopciuszku Valerego Panova oraz w baletach Bournonville′a La Sylphide i Opowieść ludowa w realiach Petera Schaufussa, Sylfidach Folkina, Zielonym stole Joossa, Pannie Julii Birgit Cullberg. Był pierwszym polskim tancerzem, który wystąpił w partii tytułowej Apollona Musagéte George′a Balanchine′a, pojawił się również w jego baletach: La Valse, Cztery temperamenty, Symfonia C-dur i Agon. W dorobku solowym artysty znajdują się również współczesne balety Mac Millana (Concerto), Hansa Van Manena (Dafnis i Cloe, Adagio Hammerklavier, Trois Gnossiennes), Helmuta Baumanna (3 und 16) i Vencente′a Nebrady (Percussion for six men).
W 1983 r. został czołowym solistą baletu Bayerische Staatsoper w Monachium, gdzie spędził kolejne 6 sezonów. Występował przede wszystkim w wielkim repertuarze: Giselle, Jezioro łabędzie, Śpiąca Królewna Petera Wrighta, Romeo i Julia oraz Oniegin Johna Franco, Undine Toma Schilinga, inscenizacjach Balanchine′a, McMillana, Nueueiera, Cranki, Norberta Vesaka, Roya Barry, Ronalda Hynda i Terry Gilberta. Uczestniczył w występach bawarskiego zespołu w Bayreuth, Vicenzy, Ferrarze, Modenie i Tel Awiwie.
Podczas tych wszystkich lat występował również indywidualnie w Japonii, na Kubie, w ZSRR, w teatrach Karlsruhe, Kassel, Kilonii, Lubljany, Sewilli, Pitsburga, Radford. Współpracował z Wiener Festiwal Balet, wspierał swoimi występami przedstawienia baletu warszawskiego m.in. w Amsterdamie, Brukseli, Hadze, Lille, Luksemburgu, Nowym Jorku. Współpracował również z zespołem Atra Balet rzymskiej primabaleriny Diany Ferrary, z którym odbył wiele podróży po Włoszech, do Kairu, Aleksandrii, Istambułu, Aten, Bangkoku, Singapuru i Hongkongu. W 1990 r. artysta postanowił zakończył karierę solową i rozpocząć pracę choreografa. Pierwszą próbą stanowiło przygotowanie minitury tanecznej Maria z West Side Story Bernsteina na telewizyjny Koncert galowy RAI w San Remo. Następnie Dafnis do muzyki Ravela dla Teatru Wielkiego w Warszawie (1989) powtarzając go w Astra Balet (1990), Akt II Dziadka do orzechów Czajkowskiego (1990) oraz pełnospektaklowe Muzy Chopina z muzyką koncertów fortepianowych kompozytora dla baletu warszawskiego (1991) oraz Hrabia Monte Christo do muzyki Moniuszki dla Opery Poznańskiej.
